دستور عدم تلاش برای احیا ( DNAR ) مقوله‌ای است که توسط یک پزشک دارای مجوز یا یک مقام قانونی محلی صادر میشود. این دستور باید امضا شده باشد و از نظر تاریخ معتبر باشد. در بسیاری از موقعیت ها و اماکن،  فراهم کردن شرایط مرگ طبیعی یا "اجازه مرگ طبیعی"به بیمار (AND ) بعنوان یک عبارت ترجیحی برای جایگزینی بجای عبارت " تلاشی برای احیا نکنید" تبدیل شده است و بر این امر تاکید دارد که با صدور این دستور، عواقب و پیامدهای طبیعی مربوط به یک بیماری یا صدمه پذیرفته و اجازه آن صادر شده است و همچنین بر خدمات بهداشتی درمانی جاری مراحل پایانی حیات تاکید می شود. دستور عدم تلاش برای احیای بیمار( DNAR ) باید بطور واضح و روشن مداخلات احیای انجام شده در زمان وقوع یک فوریت تهدید کننده زندگی را شرح دهد. در اکثر موارد، دستور DNAR از طریق گفتگوی مستند شده با بیمار، خانواده بیمار، یا فرد تصمیم‌گیرنده جایگزین صادر میشود و تمایلات بیمار در مورد مداخلات احیا در نظر گرفته میشود. بعلاوه ، ممکن است لازم باشد از نظر برخی قوانین قضایی این فرایند توسط یک شاهد یا یک پزشک درمان کننده ثانوی مورد تایید قرار گیرد.

راهکارهای سال 2010 انجمن قلب آمریکا برای احیای قلبی ریوی و خدمات مراقبتی قلبی عروقی اورژانسی

مقدمه :

 اهداف احیاء عبارتند از حفظ زندگی، حفظ و برگرداندن سلامتی، تسکین رنج و عذاب، کاستن و محدودکردن ناتوانایی‌ها و احترام گذاشتن به تصمیمات، حق و حقوق و حریم خصوصی افراد. تصمیمات مربوط به تلاش های احیاء قلبی ریوی یا CPR اغلب در طول چند ثانیه و توسط افراد نجات دهنده‌ای که ممکن است فرد صدمه دیده را نشناسند و یا از این مساله  اطلاع نداشته باشند که آیا دستورالعمل مراقبت های پیشرفته وجود دارد یا نه، گرفته می شوند. در نتیجه ، ممکن است اجرای CPR برخلاف منافع یا خواسته‌های افراد باشد. با این حال، این اقدام زمانی مطرح می شود که بنا به گزارش بیشتر پزشکان اورژانس به دستورالعمل های مراقبت های پیشرفته در تصمیم گیری های مربوط به احیاء احترام میگذارند. این بخش راهکارهایی را برای فراهم‌کنندگان خدمات بهداشتی درمانی که با تصمیم‌گیری های سختی برای تامین خدمات مراقبتی قلبی عروقی اورژانس یا خودداری از این خدمات مواجهند مطرح کرده است.

در بخش ادامه مطلب موضوع را پیگیری فرمایید.

از قدیم در بین مردم جهان برای احیای دوباره تنفس در مصدومین روشهایی متداول بوده که  تاحدودی جان افراد را از خطر مرگ حتمی نجات میداده ، ودر زمان خود نیز بهترین روش محسوب میگردیده است. ایجاد درد با سیلی زدن، شلاق وضربه وارد آوردن روی پوست و قرار دادن مصدوم از شکم بر روی اسب درحال یورتمه از جمله این روشهاست.باگذشت زمان وبالارفتن  تجربه ی افراد وپیشرفت علم و مددگرفتن از ابزار آلات ، بشر توانسته تعداد زیادی از افراد دچار ایست تنفی شده را احیا کند ، که این روشها به اختصار در قسمت ادامه مطلب بیان میشود.

سابقه تلاش برای مقابله با مرگ به قدمت تاریخ بشری بر میگردد و حتی مواردی از احیاء موفق در دوران باستان،رنسانس و دهه 1700 میلادی به ثبت رسیده است. طی قرون و اعصار گذشته،انسان روش های مختلف و جالبی برای احیاء اشخاص مشرف به مرگ و بازگشت به حیات افرادی که دچار مرگ های ناگهانی شده‌اند بکار برده است. ایجاد درد بوسیله شلاق و تور فشار دهنده از قدیمی‌ترین وسایل برای برگرداندن اشخاصی بود که دچار خواب یا اغماء شدید می‌شدند. بعدها این روش به سیلی زدن یا وارد آوردن ضربه روی پوست توسط پارچه مرطوب تبدیل گردید. پاراسلسوس(Paracelsus)  اولین کسی بود که استفاده از دم آهنگری را برای دمیدن در ریه اشخاصی که دچار مرگ ناگهانی شده بودند بکار برد. این روش حدود 300 سال در اروپا متداول بود. یکی از اولین طرق تنفس بدین صورت بوده است که جهت ایجاد بازدم بیمار را به پشت خوابانده، با فشار بر قسمت تحتانی قفسه سینه هوا را خارج می کردند. سپس بیمار را به پهلو می چرخاندند تا قفسه سینه آزاد شده، عمل دم انجام گیرد.

در متن زیر خلاصه‌ای از تاریخچه احیا تقدیم میگردد. متن زیر برگرفته از کتاب آقای دکتر قره باغی است که در بخش معرفی کتاب همین سایت نیز نام کتاب ایشان آورده شده است.(کتاب شماره 3)

دوستان عزیز میتوانید فهرست کتابهای فارسی در موضوع احیای قلبی ریوی

را در همین سایت با کلیک روی گزینه اخبار و اطلاعات

که در قسمت بالای سایت وجود دارد، پیدا کنید.