راهکارهای سال 2010 انجمن قلب آمریکا برای احیای قلبی ریوی و خدمات مراقبتی قلبی عروقی اورژانسی

مقدمه :

 اهداف احیاء عبارتند از حفظ زندگی، حفظ و برگرداندن سلامتی، تسکین رنج و عذاب، کاستن و محدودکردن ناتوانایی‌ها و احترام گذاشتن به تصمیمات، حق و حقوق و حریم خصوصی افراد. تصمیمات مربوط به تلاش های احیاء قلبی ریوی یا CPR اغلب در طول چند ثانیه و توسط افراد نجات دهنده‌ای که ممکن است فرد صدمه دیده را نشناسند و یا از این مساله  اطلاع نداشته باشند که آیا دستورالعمل مراقبت های پیشرفته وجود دارد یا نه، گرفته می شوند. در نتیجه ، ممکن است اجرای CPR برخلاف منافع یا خواسته‌های افراد باشد. با این حال، این اقدام زمانی مطرح می شود که بنا به گزارش بیشتر پزشکان اورژانس به دستورالعمل های مراقبت های پیشرفته در تصمیم گیری های مربوط به احیاء احترام میگذارند. این بخش راهکارهایی را برای فراهم‌کنندگان خدمات بهداشتی درمانی که با تصمیم‌گیری های سختی برای تامین خدمات مراقبتی قلبی عروقی اورژانس یا خودداری از این خدمات مواجهند مطرح کرده است.

در بخش ادامه مطلب موضوع را پیگیری فرمایید.

اصول و قوانین اخلاقی :

افراد شاغل در حوزه خدمات بهداشتی درمانی باید در زمان مراقبت و خدمت‌رسانی به افراد نیازمند  احیا عوامل فرهنگی، قانونی و اخلاقی را در نظر داشته باشند. اگرچه فراهم کنندگان خدمات بهداشتی درمانی باید نقش مهمی در تصمیم گیری برای انجام فرایند احیاء بازی کنند، اما این اقدامات باید توسط دانش مربوطه، خود بیمار یا اولویت ها و تمایلات فرد جانشین بیمار، قوانین بومی و نیازمندی‌های قانونی هدایت و مدیریت شده باشند.

اصل احترام به خودمختاری و استقلال فردی :

اصل احترام به استقلال فردی یک معیار و ارزش اجتماعی مهم در اصول اخلاق پزشکی است. این اصل بر پایه توجه و احترام جامعه به توانایی های یک فرد با صلاحیت تصمیم گیری در مورد خدمات بهداشتی درمانی خودش میباشد. اینطور تصور شده که افراد بالغ توانایی تصمیم گیری دارند مگر اینکه فاقد صلاحیت باشند و یا عدم توانایی آنها توسط یک دادگاه قانونی تایید و اعلام شده باشد. اتخاذ تصمیمات آگاهانه درست و مناسب نیازمند این است که افراد اطلاعات دقیقی را در مورد وضعیت و طول دوره بیماری خود و همچنین ماهیت، خطرات، منافع و گزینه های ویژه مربوط به هر نوع مداخلات پزشکی انجام و مطرح شده‌ای را که دریافت و درک کرده باشند. افراد باید عمیقا" فکر کنند و از میان گزینه های موجود، با ایجاد پیوند بین تصمیمات و چهارچوب ارزشی خودشان دست به انتخاب بزنند. تصمیمات آگاهانه درست و واقعی نیازمند یک ارتباط قوی بین فراهم کننده خدمات بهداشتی درمانی و بیمار در قالب یک فرایند 3 مرحله ایست :

 1) اینکه بیمار اطلاعات درست و دقیقی را درمورد وضعیت، طول دوره بیماری، ماهیت هر نوع مداخله مطرح شده، گزینه های ویژه موجود، خطرات و منافع مربوط به خودش را دریافت کرده و آنها را درک کند ؛ 2) اینکه از بیمار خواسته شود تا اطلاعات را تفسیر کند و این فرصت را به ارائه کننده خدمات درمانی بدهد تا میزان درک و فهم او را ارزیابی کرده و هرنوع تصور نادرست و بدگمانی را اصلاح کند؛ و 3) اینکه بیمار عمیقا" فکر کند و از میان گزینه ها انتخاب کند و توان توجیه تصمیم خودش را داشته باشد. زمانی که بخاطر عواملی مثل بروز بیماری حاد ظرفیت تصمیم‌گیری بطور موقت ضعیف شود، ممکن است درمان این شرایط باعث بهبود و برگشت توانایی فرد گردد. زمانیکه تمایلات و اولویت های افراد نامشخص و ناشناخته باشد، باید تحت شرایط اورژانسی درمان صورت گیرد تا اینکه اطلاعات بیشتری بدست بیاید.

دستورالعمل های مراقبت های پیشرفته، وصیتنامه و خودمختاری بیمار :

یک مطالعه جدید اثبات کرده است که بیش از یک چهارم بیماران سالخورده برای تصمیم گیری درمرحله پایانی زندگی نیازمند یک فرد جانشین هستند. بکارگیری دستورالعمل مراقبت های پیشرفته، تقاضانامه حیات و وکالتنامه خدمات بهداشتی درمانی در شرایطی که بیمار قادر به تصمیم گیری نیست باعث ایجاد اطمینان می شود، اولویت ها و تمایلاتی که فرد بیمار از قبل تعیین می‌کند می‌توانند خدمات درمانی و مراقبتی را هدایت و مدیریت کنند. این تصمیم‌گیری ها با انجام خدمات پزشکی با درجه تهاجم کمتر در مراحل پایان حیات، ارجاع زودتر و سریعتر بیمار به مراکز درمانی، کیفیت بهتر زندگی ارتباط دارند.

دستورالعمل مراقبتهای پیشرفته سند و مدرکی قانونیست که در ایالات متحده بر پایه قانون و خودمختاری بیمار در سال 1990 مطرح و در نظر گرفته شده است. این فرایند افکار و نظرات، تمایلات و یا خواسته‌ها و اولویت ها را برای انجام تصمیم گیری های خدمات بهداشتی درمانی  در طول زمان ناتوانی افراد مورد توجه قرار میدهد و اقدام لازم را برای اتخاذ تصمیم انجام میدهد. قانون خودمختاری بیمار اینطور دستور داده است که موسسات بهداشتی درمانی باید فرایند تکمیل و اجرای دستورالعمل مراقبتهای پیشرفته را در صورت تمایل بیماران تسهیل کنند. دستورالعملهای مراقبت پیشرفته میتوانند کلامی یا مکتوب باشند و ممکن است بر اساس مذاکرات، دستورالعملهای مکتوب، وصیتنامه ها، یا وکالتنامه‌های بهداشتی ایجاد شده باشند. اعتبار قانونی اشکال مختلف دستورالعمل مراقبتهای پیشرفته از یک حوزه قضایی تا حوزه قضایی دیگر متفاوت و متغیر است. دادگاه ها دستورالعمل مراقبت های پیشرفته مکتوب را به نسبت فرم کلامی و مذاکره‌ای قابل اعتماد تر میدانند.

تقاضانامه حیات (living will) ، ممکن است بعنوان یک "دستورالعمل پزشکی" یا یک" اعلامیه" و یا "دستورالعملی برای پزشکان" اشاره داشته باشد و این مقوله، مسیر مکتوبی را برای درمان و مراقبت افرادیکه در ناتوانی و مراحل نهایی بیماری خود هستند و دیگر قادر به تصمیم گیری شخصی نیستند برای کادر بهداشتی درمانی فراهم کند. یک وصیتنامه گواهی از تمایلات و آرزوهای افراد است و در اکثر مناطق این مقوله قانونا نیز تقویت شده است.

وکالتنامه مراقبتهای بهداشتی درمانیdurable power of attorney for health care)) یک سند و مدرک قانونیست که بر اساس آن یک فرد دارای اختیار قانونی میتواند برای دریافت خدمات بهداشتی درمانی تصمیم گیری کند ( این مورد به تصمیمات انتهایی زندگی محدود نشده است).  به عبارت ساده، یک تقاضانامه حیات می تواند بر خدمات درمانی و مراقبتی دریافت شده تاثیر بگذارد  و وکالتنامه می تواند برای مواقع پیش بینی نشده در نظر گرفته شود. ممکن است تصمیمات اخیر در تضاد با درخواستنامه حیات یا دستورالعمل مراقبت های پیشرفته باشند؛ در زمان بروز شرایط پیش بینی نشده این موارد بعنوان بیانات معتبری از منافع بیماران تلقی می شوند.

دستورالعمل جامع مراقبتهای پیشرفته ترکیبی توام از تقاضانامه حیات و وکالتنامه بهداشتی درمانی در قالب سندی قانونیست. با تغییر شرایط و وضعیت پزشکی بیمار و تمایل او برای دریافت انواع مختلفی از گزینه‌های درمانی در طی زمان، بایستی همه انواع دستورالعملهای مراقبت های پیشرفته بطور مرتب و منظم مورد بررسی مجدد و بازبینی قرار گیرد. اهمیت زیاد وجود یک دستورالعمل مراقبت های پیشرفته، یک تقاضانامه حیات، یا یک وکالتنامه بهداشتی درمانی به شدت مرتبط با این مسئله است که مقامات مسئول باید اطمینان حاصل کنند که تمایلات فرد با خدمات دریافت شده هماهنگی دارند، همانطورکه این موضوع در بررسی تصمیم‌گیرندگان جایگزین در افراد بالای 60 سالی که بین سالهای 2000 تا 2006 فوت کرده اند و فرایند تصمیم گیری مورد نیاز توسط فرد جانشین در برخی مراحل درمان و مراقبت آنها به ثبت رسیده است.