سابقه تلاش برای مقابله با مرگ به قدمت تاریخ بشری بر میگردد و حتی مواردی از احیاء موفق در دوران باستان،رنسانس و دهه 1700 میلادی به ثبت رسیده است. طی قرون و اعصار گذشته،انسان روش های مختلف و جالبی برای احیاء اشخاص مشرف به مرگ و بازگشت به حیات افرادی که دچار مرگ های ناگهانی شده¬اند بکار برده است. ایجاد درد بوسیله شلاق و تور فشار دهنده از قدیمی¬ترین وسایل برای برگرداندن اشخاصی بود که دچار خواب یا اغماء شدید می¬شدند. بعدها این روش به سیلی زدن یا وارد آوردن ضربه روی پوست توسط پارچه مرطوب تبدیل گردید. پاراسلسوس(Paracelsus) اولین کسی بود که استفاده از دم آهنگری را برای دمیدن در ریه اشخاصی که دچار مرگ ناگهانی شده بودند بکار برد. این روش حدود 300 سال در اروپا متداول بود.

یکی از اولین طرق تنفس بدین صورت بوده است که جهت ایجاد بازدم بیمار را به پشت خوابانده، با فشار بر قسمت تحتانی قفسه سینه هوا را خارج می کردند. سپس بیمار را به پهلو می چرخاندند تا قفسه سینه آزاد شده، عمل دم انجام گیرد. برای اولین بار در سال 1960 میلادی ماساژ خارج قلبی به منظور کاهش تعداد مرگ و میرهای ناگهانی در خارج از بیمارستان در آمریکا معرفی گردید.

لوله گذاری داخل تراشه نیز برای اولین بار در سال 1788 میلادی از راه دهان و بینی بطور جداگانه توسط کیت و گراوسند انجام شد، و در سال 1858 میلادی توسط جان اسنو از راه تراکئوستومی در حیوان بیهوش صورت گرفت.در سال 1878 ویلیام مک اون لوله ای را از راه دهان با راهنمایی انگشتان دست در بیمار بیدار وارد تراشه کرد و از طریق آن کلروفرم و هوا را به داخل ریه¬های بیمار دمیده، وی را بیهوش ساخت و سپس او را تحت عمل جراحی قرار داد.در سال 1895 آلفرد گیوشتین از برلین لارنگوسکوپی مستقیم را بکار گرفت و بعد از آن در سال 1928 لوله تراشه کاف دار توسط واترز و گدل معرفی شد. مکینتاش نیز در سال 1943 تیغه لارنگوسکوپ خمیده را ساخت.

تجویز مایعات وریدی برای درمان شوک در دهه 1930 روی کار آمد. بخش های ویژه در اسکاندیناوی و بالتیمور در سال 1950 ایجاد شد و به دنبال آن بخش های ویژه اطفال پدید آمد. تنفس دهان به دهان در سال 1950 روی کار آمد و ماساژ قلبی در سال 1960 به بعد رواج یافت.تحقیقات در مورد احیای مغزی از سال 1970 به بعد شروع شد.در سال 1958 پیتر سافار نشان داد که در بیماران بیهوش می¬توان انسداد ناشی از بافتهای نرم راه هوایی فوقانی را بوسیله چرخاندن سر به عقب،بلند کردن چانه(Head tilt-Chin lift) برطرف کرد. برتری تنفس دهان به دهان بر روش های منسوخ قبلی مثل فشار روی سینه یا پشت بوسیله سافار به اثبات رسید. در کودکان نیز این عمل بوسیله گوردون در سال 1958 صورت گرفت. در سال 1947 کلود بک برای اولین بار موفق به انجام دفیبریلاسیون الکتریکی قلب یک بیمار هنگام توراکوتومی گردید.اولین دفیبریلاسیون الکتریکی قلب از خارج در سال 1956 توسط زول انجام شد. لاردال در سال 1958 وسایل و مدلهای مصنوعی مختلف آموزشی احیاء قلبی – ریوی را ارائه داد.سیستم CPR کلاسیک مربوط به سالهای 1960 به بعد است و CPCR مدرن مربوط به سال 1970 به بعد می¬باشد.نخستین دستورالعمل¬های احیاء قلبی ریوی به صورت مدون در سال 1960 توسط کمیته احیاء قلبی ریوی انجمن قلب آمریکا ارائه گردید و در سالهای 1973 تا 1992 طی کنفرانسهای مختلف در جهت بهبود مراقبت های حفظ حیات، تغییراتی در این دستورالعمل ها اعمال شد. این دستورالعمل ها به ترتیب در سالهای 1974،1980،1986،1992 و 2000 میلادی توسط این انجمن و با همکاری سایر انجمن های معتبر در زمینه احیاء منتشر شدند. آخرین دستورالعمل های احیاء نیز که شامل تغییرات اساسی و مهمی در زمینه احیاء میباشد، و بر اساس تحقیقات گسترده و بین المللی اعمال شده است، در سال 2005 میلادی منتشر گردید. (برگرفته از سایت آقای امیر سالاری )