از قدیم در بین مردم جهان برای احیای دوباره تنفس در مصدومین روشهایی متداول بوده که تاحدودی جان افراد را از خطر مرگ حتمی نجات میداده ، ودر زمان خود نیز بهترین روش محسوب میگردیده است. ایجاد درد با سیلی زدن، شلاق وضربه وارد آوردن روی پوست و قرار دادن مصدوم از شکم بر روی اسب درحال یورتمه از جمله این روشهاست.باگذشت زمان وبالارفتن تجربه ی افراد وپیشرفت علم و مددگرفتن از ابزار آلات ، بشر توانسته تعداد زیادی از افراد دچار ایست تنفی شده را احیا کند ، که این روشها به اختصار در قسمت ادامه مطلب بیان میشود.
متن زیر از پایگاه امدادگران ایران گرفته شده است.
http://www.emdadgar.com/special/histoty/cpr/cpr_histoy.htm
روش شلاق زدن
در این روش ، فرد را به فلک بسته و شلاق میزدند، گاهی این روش را با استفاده از چوب یا برگهای گزنه که دارای تیغ های ریز است استفاده می نمودند ویا با پارچه ای مرطوب اورامیزدند تا بیمار بحالت اولیه باز گردد .
روش داغ کردن
گاهی با ریختن مقداری خاکستر داغ وآتش ، یا ریختن آب جوش و یا سوزاندن فضولات خشک حیوانات بر روی شکم افراد ، برای نجات او اقدام میکردند .
روش دمیدن (1530 میلادی)
« پاراسلوس» اولین کسی بود که با وسیله مخصوصی که شبیه دَمٍ آهنگری بود هوارا به داخل ریه ی شخص می دمید . این روش حدود سیصد سال در سراسر اروپا مورد استفاده قرار گرفت.
روش ضدعفونی کردن با دود (1711.م)
هندیهای ساکن آمریکای شمالی برای احیا وبه هوش آوردن افرادی که به ظاهر مرده اند مبادرت به دمیدن دود به داخل مثانه حیوانات میکردند وپس از پر شدن مثانه از دود آنرا به مقعد بیمار ویا غریق می دمیدند . این روش تاسال 1767 در انگلستان شناخته شده و بطور موقت در مستعمرات آمریکا بکار گرفته می شد .
به حالت ماً کوس قرار دادن ( سال 1770.م)
در این روش به مچ پای فرد مصدوم طنابی بسته وبا استفاده از شاخه ی درخت ویا هر وسیله دیگر فرد را به حالت ماً کوس قرار میدادند ودر نتیجه ی فشار زیادی که به سینه ی او وارد میشد ، هوا از ریه ها خارج میگردید ، پس از آن طناب را آزادکرده واو را روی زمین قرار میدادند تا فشار روی سینه قطع شده و هوا داخل ریه ها شود ، این کار را به دفعات تکرار کرده تا فرد تنفس طبیعی خودرا شروع نماید .
بکار بردن بشکه (سال 1773 .م)
در این روش فرد را بصورت دَمَر (روی شکم) روی بشکه ی چوبی قرار داده و نجات دهنده با دست پاهای فرد راگرفته وسپس بشکه را بطرف جلو وعقب میغلطاندند ، حرکت و غلطاندن بشکه ی چوبی بجلو سبب میشد که از فشار بروی سینه کاسته شده ودر نتیجه هوا وارد ریه ها شود (عمل دم انجام گیرد) حرکت وغلطاندن بشکه بطرف عقب موجب برخورد سینه با بشکه و درنتیجه فشار به سینه شده وبازدم انجام گرفته وهوا از ریه ها خارج میشود .
روش روسی (سال1803.م )
در این روش فرد را بطور افقی وصاف در زیر خاک دفن نموده ، سر وقسمتی از سینه ویرا خارج از خاک قرار میدادند و بشدت بصورت او آب می -پاشیدند .
روش اسبی (سال 1812.م)
در این روش فرد را به روی شکم روی اسب گذاشته وسپس اسب را یورتمه میبردند . چون در این حالت اسب ومصدوم بالا وپائین میرفتند در نتیجه ریه ها باز وبسته می شدند .
روش دال ریمپل(سال1831.م)
دراین روش یک تکه پارچه بلند به دور سینه ی مصدوم می بستند و دو نفرِ کمک کننده آن را از دو طرف می کشیدند و سپس آنرا رها می کردند : کشیدن پارچه ها سبب فشار به سینه وخروج هوااز ریه ها شده وبا آزاد نمودن پارچه ها ، سینه فرد منبسط گشته وعمل دَم انجام میگرفت .
روش مارشال (1856.م)
در این روش که دکتر« مارشال هال» آنرا ابداع کرده بود ، مصدوم را از وضعیت روی شکم (دمر) ، بطرف پهلو غلطانده وپس ازلحضه ای توقف ، مجدداً وی را به حالت اولیه و بروی شکم بازگشت میدادند و سپس با دستها به پشت او فشار وارد می نمودند .
روش سیلوستر ( سال 1857.م)
در این روش مصدوم را به پشت خوابانده وزیر شانه های او یک پتو یا بالش قرار داده ، کمک دهنده بالای سر مصدوم نشسته ودودست وی را گرفته ومانند صلیب باز کرده تا ریه ها بازشوند ، سپس دو دست را روی سینه ی مصدوم می گذاشتند تا هوا خارج شود .
روش فرانسیس (سال1886.م)
در این روش فرد مصدوم رابه پشت روی تکه ای چوب یا الوار خوابانده بطوریکه پائین کمر وی روی الوار قرار گیرد وسر اورا دوکمک دهنده گرفته و باهم تکان می دادند .
روش پروچاونیک (سال1894.م)
در این روش بایک دست دوپای نوزاد را گرفته واو را وارونه کرده وبا دست دیگر به سینه های نوزاد فشار می آوردند .
روش شیفر( سال1903 .م)
در این روش که یک فیزیو تراپیست انگلیسی به نام دکتر« شارپکس شیفر» آن را ابداع کرده بود ، مصدوم را به روی شکم خوابانیده وپشت دستهای او را زیر صورت او قرار داده و کمک دهنده پشت سر او زانو می زده وبا دستهای کاملاً صاف خود ، ازپشت
قفسه ی مصدوم را فشار داده تا هوای آن خارج شود و زمانی که دستهای خود را برمیداشته هوا وارد ریه ها می شد ه.
روش آکلن (سال1916.م)
دراین روش با استفاده از دستگاه مخصوصی که روی سینه فرد مصدوم بسته می شد وبا کمک دسته ی بالایی آن به شکل یک آکاردئون بالاو پائین میبردند تا موجب باز وبسته شدن ریه ها شود.
روش ایسمنگر (سال1926.م)
در این روش یک پمپ الکتریکی به کیسه های لاستیکی وصل کرده واین کیسه را روی سینه فرد مصدوم می بستند این پمپ به دفعات پر وخالی شده وریه ها را باز وبسته می کرده .
روش نیلسن(سال1935.م)
در این روش که «کلنل هولگر نیلسن » دانمارکی آن راابداع کرد ، مصدوم را به روی شکم خوابانیده وصورت اورا روی دستهایش قرار میدهند ، کمک کننده بالای سر مصدوم زانو زده وآرنجهای اورا گرفته وبه عقب می کشد ، در این حالت ریه ها باز شده وهوا وارد آنها میشود ، بعد آرنجهای وی را رها کرده وبرای خروج هوا بر روی شانه ها وپشت قفسه ی سینه فشار می آورند .
روش الاکلنگی
این روش را دکتر « او» ابداع کرد ، بدین صورت است که مصدوم را به روی شکم وبر روی یک صفحه ی پایه داری شبیه الاکلنگ خوابانیده ، دستها ، کمر وپاهای وی را می بستند ؛ کمک کننده پائین پای مصدوم می ایستاده وصفحه را تا نزدیک کمر خود بالا آورده وپس از چند ثانیه مکث مجدداً تابالای سر خود بالابرده وچند ثانیه ی دیگر مکث میکند ، دوباره آن را تاکمر پائین آورده وبعداز یک مکث چند ثانیه ای آن را روی زمین میگذارند .
